Onlangs kwam er een ingezonden brief binnen bij de redactie van De Groene Baret. Dat gebeurt wel vaker. Maar deze keer sprak het ons zo aan, dat we u erover willen vertellen.
“Nederland kleurt rood! Het gaat niet de goede kant op! De tweede golf is een feit. We worden allemaal in onze vrijheid beperkt door ‘de onzichtbare vijand’. Laten we ons daar ook door tegenhouden? In de agenda van de Commando Verenigingen, die we op de site van het Korps Commandotroepen kunnen inzien, is het angstvallig leeg. Veel activiteiten die we als verenigingen organiseren kunnen niet doorgaan vanwege de beperkingen, die de overheid ons oplegt. Velen van ons willen niet naar buiten vanwege het risico besmet te worden, of om te voorkomen anderen te besmetten. Er zijn ook mensen die inmiddels besmet en ziek en hopelijk op weg zijn naar hun herstel. We kunnen bijna niets meer doen. ‘We kunnen bijna niets meer doen?’ Nou, dat is niet helemaal waar! Twee weken geleden, op een zaterdagmiddag, werd er bij mij thuis aangebeld. Voor de deur stond iemand uit de buurt met een doorzichtig zakje met vier muffins erin. Verbaasd staarde ik naar het zakje en daarna naar de vrouw. “Deze zijn voor jou”, zei ze met een vrolijk gezicht. Ik was een beetje verbouwereerd en stamelde wat ongemakkelijk, dat ik het zeer op prijs stelde maar dat er vast iemand anders was die deze lekkernij beter kon gebruiken, dan ik. “Nee, hoor. We gaan bij iedereen langs in de buurt, bij jou en ook bij de buren”. En dat zette mij aan het denken. Binnen de commandogemeenschap zijn er inmiddels al heel wat mannen aan ons ontvallen. Ook een aantal commando’s verloren hun partner in de afgelopen tijd. Zij worden in deze dagen van beperkingen behoorlijk op de proef gesteld. Vanwege gebrek aan aanspraak ligt eenzaamheid op de loer. In plaats van een mailtje te sturen, heb ik daarom vorige week een oud-commando, die onlangs zijn vrouw verloor, gebeld. Even vragen hoe het met hem gaat. Hij gaf aan dat hij mijn belletje enorm waardeerde. En dat gaf mij weer een goed gevoel. Omkijken naar elkaar, dat doe je voor de ander. Maar het is ook waardevol voor jezelf. Daarom mijn oproep: ga op Sociale Patrouille! Er is altijd wel een (oud)-commando die je kent. Misschien kun je niet zomaar langsgaan, maar je kunt wel even bellen, een kaartje sturen of een bloemetje brengen. Probeer eens een Zoom-gesprek met een groep mannen, drink samen een glaasje bier. Online borrelen. Als je niet weet hoe dat moet, is er altijd wel iemand die je kan helpen. Stuur een kaartje met de Kerst. Elk berichtje is waardevol! Zelf ga ik vanmiddag even bij de weduwe van commando Freek langs. Even iets lekkers brengen voor bij de thee. Ze laat me liever niet binnen uit angst voor Corona, maar ze is blij dat ik aan haar denk en dat ik er even ben.” Als redactie sporen wij jullie van harte aan dit goede voorbeeld te volgen: op Sociale Patrouille! Fijne Kerst allemaal. Dirk Jan