“Her green beret has met his fate”.
Letterlijk: haar groene baret heeft zijn lot ontmoet. Het is een zin uit het muzieknummer “ballad of the green beret”.
Dit nummer wordt altijd gespeeld als cursisten, commando’s in opleiding, aan het eind van hun elementaire commando opleiding de kazerne binnenlopen om daarna hun groene baret uitgereikt te krijgen. Koude rillingen liepen en lopen nog steeds langs mijn rug als ik dit nummer hoor.
Diezelfde koude rillingen voelde ik toen het bericht binnen kwam dat Jimmy was overleden. Hij had zijn lot ontmoet en laat een groot gat achter.
Ik ben Ron Robbemond, een oud-collega van Jimmy en voorzitter van De Commandostichting. Graag wil ik een aantal herinneringen aan Jimmy met u delen. ‘Een prachtmens’ geeft de rouwkaart aan. En dat was Jimmy!!
De eerste onuitwisbare herinnering die ik aan Jimmy heb, is van oktober 1981 en het is een herinnering die ik heel typerend vind voor de mens Jimmy.
In de Commando opleiding tijdens de laatste mars, de zgn. commandantenmars, heb ik delen slapend gelopen, daar weet ik niks meer van. Maar op enig moment word ik door een instructeur staand ruw gewekt en “neus aan neus” vraagt hij mij: ga je nog door? Als ik daarop met “ja” antwoord zie ik op de achtergrond de medic staan, Jimmy, die een mok met mierzoete warme thee aanreikt.
Dat beeld ben ik nooit meer vergeten en vind ik typerend voor Jimmy: de stille kracht op de achtergrond die wanneer het nodig is aanwezig is, ondersteunt, verzorgt, begeleidt.
Jimmy was toen geplaatst bij de militair geneeskundige dienst. Hij begeleidde de elementaire commando opleiding, deed vaak het pre-ziekenrapport, prikte blaren, legde verbanden aan etc. Hij was altijd correct, als cursisten ervoeren wij zijn houding en optreden afwijkend van de andere kaderleden met een groene baret: hij bleef menselijk, niet heel erg streng maar altijd rechtvaardig.
Hard voor zichzelf maar zacht voor een ander.
Jimmy werkte nog jaren met veel elan bij de militair geneeskundige dienst bij het korps commandotroepen. Hij was sportief en absoluut niet rancuneus of haatdragend.
Hij maakte deel uit van de zogenaamde ‘black (para)stick’ met daarin o.a. Theo Frederiksz, Jeffrey “boem” Bakker, Robby Mandersloot, Richard Malinka en vaak onder begeleiding van Charles Schuilenburg.
Later werkte hij bij de Sie 1, hij deed samen met Piet Vlam de operationele personeelszaken. Zij deden veel meer dan vereist was, iedereen die op missie ging werd weggebracht en opgehaald of je nu individueel ging of met een detachement. Voortdurend op de hoogte van alle personeelsperikelen en nooit “nee” of “kan niet” als antwoord. Daarnaast was hij in die tijd ook de Arbo coördinator van het korps en kregen we volop complimenten over onze (lees: zijn) aanpak.
Na zijn functioneel leeftijdsontslag (militair pensioen) heeft hij samen met Peter van der Putten (zijn buddy uit de commando opleiding) met veel inzet en betrokkenheid de commissie sociale coördinatie ter hand genomen. Dat was hem op het lijf geschreven. Mensenwerk! Ze deden veel werk. Bijna dagelijks was er wel iets te doen, een telefoontje, een bezoek brengen, een uitvaart bijwonen. Ook hier weer: niets was teveel.
Zijn onvoorwaardelijke inzet voor al die collega’s van het KCT en hun achterban is dus ook doorgegaan na zijn pensionering. Dat is niet onopgemerkt gebleven.
Jimmy was graag gezien als mens en als collega, wat mag blijken uit de grote belangstelling hier vandaag!
Energiek, integer, goedlachs, ambitieus, loyaal en zéér betrouwbaar, met veel hart voor de zaak.
Altijd opgewekt, positief, nooit zeuren, altijd in oplossingen denken, prettig om mee samen te werken of om gewoon een praatje te maken. Kortom een mensen-mens.
Hij liep niet te koop met ‘het commando zijn’, maar was het echter wel in hart en nieren.
Hij kwam graag naar de borrels/reünies van het KCT/COS om met de maten sterke verhalen en herinneringen op te halen en was ook daar altijd een graag geziene gast.
We schrokken enorm toen er vorig jaar een ernstige ziekte de kop opstak. Het was een spannende tijd met diverse ingrijpende behandelingen. Maar de behandeling leek begin dit jaar aan te slaan, hij zag er weer beter uit, kwam weer naar bijeenkomsten op de kazerne en was weer als vanouds opgewekt. Maakte weer plannen voor de toekomst. Wilde samen met Jenny de wereld gaan verkennen in de camper. Die toekomst hadden wij hem met Jenny, kinderen en kleinkinderen graag gegund. Helaas, het mocht niet zo zijn. Het is anders gelopen, de ziekte kwam terug en we hebben hem in korte tijd achteruit zien gaan. Veel te vroeg, veel te jong is Jimmy van ons heengegaan.
We missen een fijne, gezellige, opgeruimde en bekwame vriend en collega.
We missen een ‘prachtmens’’.
Jenny, ik wens jou, de kinderen, kleinkinderen, overige familie en aanwezigen hier heel veel sterkte voor de komende zware periode.
Jimmy, wij zullen je nooit vergeten.
Je was één van ons; je bent één van ons; je blijft één van ons.
Rust zacht!!
