Donderdagavond 4 mei werd ook in Roosendaal stil gestaan bij de slachtoffers zowel burgers als militairen die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog gevallen zijn in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.
Een erewacht van vier militairen van het Korps Commandotroepen staat opgesteld bij het oorlogsmonument aan de Parklaan in Roosendaal. De vlaggen links en rechts van het monument hangen halfstok en de ontstoken fakkels geven de plechtigheid extra cachet. Er is grote publieke belangstelling en een detachement van veteranen en oud-militairen staat opgesteld. Naast o.a. de burgemeester van Roosendaal, de heer Jacques Niederer, houdt ook lkol Willem Melchers als representant van het KCT een toespraak.
Beide sprekers geven in hun toespraak aan dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Met de diverse brandhaarden op de wereld en de complexiteit van de diverse conflicten die ook geworteld zijn in onze samenleving is vrijheid geen vanzelfsprekendheid meer en is het belangrijk om te herdenken en de vrijheid te koesteren.
Toespraak lkol Melchers herdenking 04 mei 2017 Roosendaal
De kracht van het persoonlijke verhaal.
Onder de noemer “Geef vrijheid door” heeft het Nationaal Comité 4 en 5 mei voor 2017 gekozen voor het thema “De kracht van het persoonlijke verhaal”.
Mijn generatie, geboren in de jaren 60, kent geen persoonlijke verhalen uit de periode van de Tweede Wereldoorlog. De enige verhalen die wij kennen zijn de overleveringen van onze grootouders en ouders en het geschreven woord uit de diverse geschiedenisboeken. Nog slechts een half procent van de Nederlandse bevolking heeft de Tweede Wereldoorlog als volwassene meegemaakt. Nu staat de herdenking op 4 mei al lang niet meer voor de gruwelijke verhalen en ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog alleen. Op 4 mei tijdens de Nationale Herdenking, op de vooravond aan de dag waarop wij onze vrijheid vieren, worden alle Nederlandse slachtoffers van oorlogssituaties en vredesoperaties herdacht.
De kracht van het persoonlijke verhaal:
Als militairen van het Korps Commandotroepen hebben wij helaas ook persoonlijke verhalen die betrekking hebben op oorlog, conflictsituatie of vredesoperatie waarbij Nederlandse slachtoffers zijn gevallen. Maar vandaag zal ik u geen verhaal vertellen over de angstige blikken in de ogen van de jonge moslim kinderen, vrouwen en mannen van Srebrenica toen zij uit de enclave werden gedeporteerd, niet over de angstige blikken van de Servische mannen die de opdracht hadden om de moslim bevolking te omsingelen en vervolgens af te voeren. Angstige blikken die onvrijheid uitstraalden. Vandaag geen verhalen over de angst die te lezen was bij de bevolking van Tarin Kowt, Afghanistan wanneer wij wederom een groep Taliban strijders uit het dorp verdreven hadden. Angstige blikken die onvrijheid uitstraalden. Ook niet de Angstige blikken die onvrijheid uitstraalden van de jonge meisjes van Kidal in Mali nadat er weer een groep gewapende strijders door hun dorp is getrokken.
Nee, vandaag gaat het om het hier en nu. Roosendaal anno 2017.
Als plaatsvervangend commandant van het Korps Commandotroepen ben ik intensief en direct betrokken geweest bij de organisatie van onze reünie in het kader van het 75 jarig bestaan van het Korps Commandotroepen.
Gezien de recente ontwikkelingen in onze westerse open samenleving en met in het achterhoofd de aanslagen in Madrid, Londen, Parijs, Toulouse, Kopenhagen, Brussel en Berlijn hebben wij in nauw overleg en samenwerking met het gemeentebestuur, het Openbaar Ministerie, de brandweer en de politie een uitgebreid pakket aan veiligheidsmaatregelen moeten treffen om de veiligheid van de Roosendaalse bevolking, de genodigde autoriteiten en de reünisten te garanderen. Geüniformeerde agenten, maar ook agenten in burger, wegomleidingen en afzettingen, verzwaarde wegafzettingen, dagelijkse inlichtingen updates, een laatste veiligheidsbriefing voorafgaande aan het defilé hebben er mede voor zorg gedragen dat we een veilige uitvoering van onze festiviteiten hebben kunnen geven. Nu vraagt u zich misschien af wat heeft dit met herdenking en vrijheid te maken?
Gedurende de gehele voorbereiding, alle vergaderingen waarin deze maatregelen besproken zijn en zeker tijdens de uitvoering tijdens de dag zelf heb ik mij regelmatig afgevraagd: Wat is er met onze vrijheid gebeurd? Wat is er gebeurd dat wij zoveel moeten doen om de veiligheid van onze medemens te kunnen garanderen, wat is er gebeurt dat wij niet meer in volledige vrijheid onze westerse samenleving kunnen vieren en uitten? Waarom hebben zoveel mensen het leven moeten laten opdat wij vrijheid in alle oprechtheid kunnen vieren? En wat is daar van overgebleven.
Dit, misschien wel schijnbaar onbelangrijk voorbeeld, toont aan dat herdenken en vrijheid niet iets is van oudere generaties, mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Herdenken en onze vrijheid vieren is van vandaag en misschien nog veel meer voor morgen. Zeker stellen dat onze kinderen en de kinderen van onze kinderen in vrijheid kunnen leven.
Treur niet alleen om de doden, treur ook om de levenden en vooral om hen die niet in vrijheid leven!
Na de toespraken speelt de militaire hoornblazer ‘TAPTOE’, gevolgd door twee minuten stilte. Een lokaal koor zingt samen met het publiek twee coupletten van het Wilhelmus.
De ceremonie wordt afgesloten met de krans- en bloemlegging gevolgd door het defilé.
