Bericht vanuit Zuid Afrika

Afscheid Mike Kokhuis

De eredienst voor Mike op 10 februari was erg mooi en gepast. In de morgen was er eerst een samenkomst van familie en naaste vrienden, die gehouden werd in de tuin van het mooie huis in Hout Bay van Mike en zijn vrouw Lindy. Er waren daarbij ongeveer 55 gasten. Ik was de dag ervoor van Bloemfontein naar Kaapstad gevlogen om er acte de présence te kunnen geven. Lindy vroeg mij of ik Mike’s groene baret op de kist zou willen leggen, op ceremoniële wijze. Ik werd hiertoe in staat gesteld door de Anglicaanse pastoor, die de dienst leidde. En zo, geflankeerd door Lindy aan mijn linkerhand en dochter Kim aan mijn rechterhand, legde ik Mike’s baret op de prachtige krans die het Korps had geschonken en bracht een saluut uit.

Vastberadenheid

Later werd mij gevraagd om me in het rijtje van de redenaars te voegen, hetgeen ik dan ook heb gedaan. Hierbij heb ik onder meer het feit genoemd dat het Korps de Militaire Willems-Orde uitgereikt gaat krijgen, de geschiedenis van Mike zijn vader bij het Korps memorerend als commando van het eerste uur en Mike’s vastberadenheid om die andere commando van het eerste uur, wijlen Herman Gobetz, zijn eremedailles te doen toekomen. En dit was gelukt (zie DGB juni 2013), niet lang voor de dood van Gobetz in sep. 2013. Mijn korte toespraak werd zeer gewaardeerd door de familie. Ik was de enige oud-commando daar.

Troost en waardering

‘s Middags was er nog een samenkomst in een mooi restaurant, voor familie, vrienden en de Hout Bay gemeenschap. Hierbij waren ongeveer 100 gasten aanwezig. Mike was een zeer gezien persoon, die veel heeft gedaan voor de gemeenschap, o.a. met veldbrandbestrijding, veiligheidsregelingen en liefdadigheidswerk. Ook hier werd nog mooi gesproken. Het werd mij meerdere malen zeer duidelijk gemaakt door Lindy en Kim, hoe zeer zij mijn aanwezigheid als ‘oud-commando collega’ op prijs stelden. Hieruit blijkt maar weer dat ook ‘in den vreemde’ nabestaanden het zeer waarderen als oud-commando’s aanwezigheid zijn bij begrafenis of crematie als blijk van meeleven bij het heengaan van een commandogeliefde.